تاریخچه ستاره سازی در هالیوود - "ستارگان، الهه های عصر جدید"

  

پروفسور میشوت واندنبرگ معتقد است:«تماشای فیلم عکس العمل های عاطفی شدیدی را که واقعاً حس می شود، از وجود تماشاگر رها می سازد». از این دیدگاه سینما جایگاهی برای آرزوها وآمال آدمی می شود. رؤیاهایی که به انسان یاری می دهد تا سرخوردگی ها و یکنواختی های زندگی روزمرّه را تحمّل کند. این رؤیاها از طریق «فراموشی» ای که معمولاً قصّه های سینمای تفنّنی و عامّه پسند به تماشاچی خود عرضه می دارد، به وجود می آید. صادق هدایت، نویسنده و پژوهشگر ارزشمند ایران، می گوید:« قصّه فقط یک راه فرار برای آرزوهای ناکام است.». آرزوهایی که انسان ها به آن نرسیده اند. مشارکت احساسی و عاطفی که تماشاگر در جریان تماشای فیلم درگیر آن می شود، غالباً جنبه هم هویت شدن با یکی از قهرمانان فیلم را پیدا می کند و تماشاگر، احساساتی متناسب با وضعیّتی که بر قهرمان می گذرد، در خود می یابد که این خود نوعی تحقّق آرزوست. نمونه کامل واوج این حالت در سیستم «ستاره سازی» جلوه می کند که ابتدا در سینما ریشه  گرفت و بعد به حیطه تلویزیون، رادیو و ترانه های محبوب روز نیز سرایت کرد.

یادداشتی بر فیلم"آخرین روزها"- ساخته گاس ون سنت

                      

آخرین روزها(Last Days) ، قسمت سوم از سه گانه گاس ون سنت ( (Gus Van Sant، کارگردان امریکایی برنده نخل طلایی جشنواره فیلم کن است. این سه گانه که خود فیلمساز آن را سه گانه مرگ نام نهاده، شامل این سه فیلم است:    

جری (Gerry (2002

فیل (Elephant (2003

آخرین روزها (Last Days (2005  

پیش از آنکه وارد بحث پیرامون خود فیلم شویم، لازم است اطلاعات اندکی را در مورد اینکه فیلم در رابطه با چه موضوعی است، با هم مرور کنیم. "آخرین روزها"، بر اساس گفته نویسنده و کارگردان اش، ملهم از آخرین روزهای زندگی کرت کوبین (Kurt Cobain) خواننده و گیتاریست اصلی بند نیروانا(Nirvana) ساخته شده، که خالق بسیاری از آهنگ ها و ترانه های این گروه موسیقی راک است. گروه نیروانا بین سال های 1987 تا 1994 گونه خاصی از موسیقی راک را عرضه می کرد که با صفت (grunge) مشخص می شود؛ این کلمه مرادف است با واژه (Junk) به معنی، آشغال، به درد نخور، ژنده و بی مصرف. واژه Junkie از همین ریشه در معنای معتاد و استعمال کننده مواد مخدر در زبان انگلیسی استفاده می شود. گونه موسیقی grunge rock ، در واقع نوعی از موسیقی زیرزمینی (alternative) است که کلام همراهی کننده آن، نگاهی پوچ انگارانه به دنیا و روابطی که آن را می سازد، دارد.   

نخستین سلام یک بیگانه...

  

زندگی همین است! مثل شنیدن  صدای نا آشنای «سلام» یک بیگانه، مبهم و  مثل تماشای چشم هایش، رازآلود. لبخندی که بر لبانش نقش بسته، دعوت به یک سفر است و تو چند لحظه فرصت داری تا دعوت اش را اجابت کنی. زندگی همین است! شبیه تمام این چند لحظه ای که می اندیشی تا جواب سلامی را بدهی یا نه؟  خود سفر امّا، حکایت دیگری دارد...

همه ما همینطور بی هوا به هم بر می خوریم؛ مثل یک گلوله برفی... . مثل  گلوله های برفی به هم می خوریم و قبل از آنکه فکرش را بکنیم وا می پاشیم و آب می شویم.

 باید مواظب بود؛  نباید آسیبی برسانیم. شوخی برخوردهایمان ، به زخم زدن نمی ارزد... .  

... و نوروزتان شاد

 

نوروز بهانه مناسبی برای آغاز هر کار تازه ای  است. این وبلاگ، کار که نه، دلمشغولی تازه ای خواهد بود برای آنکه تندتر بنویسم، و تندتر بر باد دهم تا بتوانم باز بنویسم و بنویسم...

از فیلم خواهم نوشت، از فیلم هایی که می بینم. فیلم های روز و فیلم های دیروز؛ و در میان آنها شاید، از هرآنچه که از دل برآید.

بهار، رویای زمستانه جوانه هاست. حالا در آستانه تعبیر این رویا ای. به اندازه ای که به این رویا باور داری سبز خواهی شد. رویا ات را باور کن...  

با این امید که امسال سال گل کردنت باشد. همسفر هم رویای من؛